پکینگ ست طبقاتی

پکینگ نوعی از قدیمی‌ترین آب‌ بندها به شمار می‌آید که در چین باستان نیز مورد استفاده قرار می‌گرفت. موتورهای بخار اولیه نیز از این نوع آب‌ بندی بهره می‌بردند. توسعه فرآیندهای تولید و استخراج نفت خام در قرن نوزدهم موجب توسعه مواد مورد استفاده در پکینگ شد. در قرن نوزدهم، پکینگ‌ها بواسطه ساختار ساده، ارزان‌ قیمت و دسترسی مناسب، از جمله آب‌ بندهای پراستفاده به شمار می‌آمدند.
بعد از این‌ که پکینگ در حفره مخصوص آب‌ بندی قرار داده شد، توسط پیچ‌های «گلند» (Gland) یا همان شیار آب‌ بندی، به صورت محوری فشرده می‌شود. به هنگام حرکت نسبی شفت و پکینگ و به دلیل پلاستیسیته پکینگ، نیرویی شعاعی ایجاد و سبب تماس پکینگ با شفت خواهد شد. در همین زمان، ماده روان‌کار نیز لایه نازک روغنی در سطح تماس ایجاد می‌کند که به آن «اثر یاتاقان» (Bearing Effect) می‌گویند. در فرورفتگی‌هایی که تماس ایجاد نشده است، شیاری روغنی ایجاد خواهد شد. بنابراین، بخش‌های تماسی و غیرتماسی، شکلی مارپیچ را ایجاد می‌کنند که نقش مهمی در جلوگیری از نشتی سیالات دارند و اساس عملکرد پکنیگ نیز بر اساس همین لایه‌های نازک و شکل‌های مارپیچ بنا شده است.

یک آب‌ بندی خوب، اثر یاتاقان و «مارپیچی» (Labyrinth) را به خوبی حفظ می‌ کند که برای این کار باید فشردگی و روغن‌ کاری مناسبی داشته باشیم. اگر روغن‌ کاری به خوبی انجام نگرفته باشد یا این‌ که فشردگی زیادی داشته باشیم، لایه روغنی به خوبی تشکیل نمی‌شود و بین شفت و «پرکننده» (Filler)، اصطکاکی بدون روغن پدید می‌آید که سبب بروز مشکل در شفت و خوردگی می‌شود.
جنسی که برای پکینگ ها وجود دارد در انواع مختلف است و عبارت هستند از پلاستیک ، لاستیک های طبیعی و لاستیک های مصنوعی .

پکینگ ها به این صورت کار می کنند که با ایجاد فشار سیال باعث می شوند که لبه ی آب بند به دیوار بچسبد و باعث عملکرد بهتر آب بند خواهند شد .

میزان مصرف  و کاربرد این آب بند ها حدودا از یک بسته شروع خواهد شد که می توان چند آب بند را کنار هم در یک شیار هم گذاشت .