مقاوم سازی با استفاده از ژاکت بتنی

مقاوم سازی با استفاده از ژاکت بتنی

یکی از روش های مقاوم سازی ساختمان های بتنی استفاده از پوشش بتنی در پیرامون المان های مختلف از قبیل دیوار برشی، ستون و تیر می باشد. در این روش ابتدا سوراخ های به فواصل معین در وجوه پیرامونی المان های ضعیف ایجاد می گردد. سپس یک مش فولادی با آرماتورهای آجدار در پیرامون عضو مورد نظر قرار می گیرد. اندازه و فاصله این آرماتورهای فولادی با استفاده از نتایج تحلیلی طراحی میگردد. سپس سوراخ هایی ایجاد شده  توسط چسب اپوکسی پر شده و آرماتورهای دوخت L شکل  در داخل آن قرار می گیرد. قالب هایی  در پیرامون عضو قرارداد شده و داخل آن توسط بتن پر می گردد.  پوشش بتنی جدید به همراه آرماتورهای آن باعث افزایش مقاومت و شکل پذیری المان سازه ای موجود می گردد.  این روش می‌توانند برای افزایش مقاومت کمانشی ستونها، مقاومت و شکل پذیری تیرها، ستونها و دیوارهای برشی مورد استفاده قرار بگیرد. 

میزان و فاصله سوراخ های ایجاد شده در عضو باید به گونه ای باشد که باعث ایجاد ضعف عمده  در المان موجود نگردد. همچنین در هنگام اجرای عملیات سوراخکاری باید دقت نمود که  سر مته  باعث قطع آرماتور ستون نگردد.  در صورت برخورد سرمته با آرماتور باید دستگاه  دریل  از سوراخ بیرون شده و سوراخ جدیدی در کنار آن ایجاد شود  تا هیچ آرماتوری قطع نگردد.

در روش مقاوم سازی با استفاده از پوشش عناصر بتن مسلح (ژاکت بتنی)، پس از اطمینان حداقل از کیفیت بتن موجود پس از ترمیم موضعی سطح بتن اقدام به افزایش ابعاد المان توسط مصالح بتن مسلح شده میگردد. طراحی این روش باید طوری باشد که علاوه بر رعایت ملاحظات سازه ای، جزئیات اجرایی نیز بگونه ای تعریف شوند که بتن اضافه شده با بتن موجود به طور کلی یکپارچه عمل نماید. از معایب استفاده از این روش میتوان به افزایش وزن سازه و تغییر در نحوه توزیع نیروی زلزله به دلیل تغییر در سختی سازه اشاره کرد و همچنین از مزایای استفاده از این روش می توان به مقاومت در برابر حریق، هماهنگی با بتن موجود به عنوان هسته اصلی اشاره نمود.