نمای ورق کامپوزیت آلومینیوم

روش نصب فیکس روی آهن:

زیرسازی این سیستم از عموما ترکیب قوطی های آهنی ۴۰*۲۰ ، ۴۰*۴۰ می باشد. قبل از نصب زیرسازی، پروفیلها تمیز شده و با ضدزنگ پوشش دهی می شود.

قوطی های عمودی عموما ۴۰*۴۰ یا ۴۰*۸۰ می باشد که متناسب با فواصل طبقات و بارهای وارده بر آن، مقطع قوطی مشخص می گردد.

در بعضی شرایط جوی از قوطی آلومینیومی به جای آهن استفاده می شود که این موضوع به سبک سازی و مقاومت در مقابل خورندگی سیستم کمک می کند.

ورق کامپوزیت پس از برش و شیارزنی بصورت باکس در آمده و به وسیله پیچ سرمته، روی زیرسازی فلزی نصب می گردد. ورق های کامپوزیت به دلایل زیر به صورت باکس در می آید:

- قرار گرفتن پیچ های نصب در عمق

- پنهان شدن اتصالات و آببندی های مربوطه

- بالابردن مقاومت ورق در مقابل دفرمگی (شکم دادن)

آببندی این سیستم با چند روش امکان پذیر است که در زیر به اختصار توضیحاتی در مورد هر روش ارائه می شود:

- چسب و فوم: در این روش شیار بین ورق با فوم میله ای متخلخل به قطر ۱۵ میلیمتر از جنس پلی اتیلن پر شده و روی آن با چسب سیلیکون ضد یو وی پوشش داده می شود.

- نوار سیلیکون: در این روش مقاطعی از جنس سیلیکون با چسب سیلیکون داخل درز قرار میگیرد که به واسطه وجود لبه های خاص ، از ورود آب به پشت ورق جلوگیری می شود.

نکته: بخاطر گران قیمت بودن سیلیکون، اخیرا مقاطع مشابه ای با جنس پی وی سی تولید می گردد که پس از مدتی ایستایی و خواص خود را از دست می دهد و از چسب جدا شده و از نما رها می شود. این موضوع باعث خراب شدن دید بصری نما شده و همچنین باعث از بین رفتن آب بندی می شود.

تسمه کشی: در این روش تسمه هایی از جنس خود ورق در داخل شیار بین ورق ها تعبیه میگردد که باعث جلوگیری از ورود آب به پشت نما می گردد.

در این توضیحات سعی شده است تا شما با روشهای عمومی نصب نمای کامپوزیت به صورت اجمالی آشنا شوید و مسلما سیستمهای نصب دیگری با درجات و کیفیت های مختلف وجود دارد.