لوله استنلس استیل تیپ 316

لوله استنلس استیل

به علت داشتن مقاومت به خوردگی عالی یکی از پر کاربردترین لوله های مهندسی می باشند.این مقاومت از وجود مقدار قابل توجه کروم ناشی میشود.مقدار کم کروم مثلا ۵% مقاومت به خوردگی آهن را افزایش می دهد اما برای رسیدن به لوله زنگ نزن حداقل ۱۲% کروم لازم است.بر اساس این فرض کروم با تشکیل یک لایه اکسید سطحی که لایه های زیرین را از خوردگی محافظت می کند سطح آهن را رویین می سازد برای ایجاد این لایه محافظ سطح لوله زنگ نزن باید در تماس با عوامل اکسید کننده باشد.

الف) A312-TP304 : برای خطوط آب سختی گیری شده و هوای فشرده ابزار دقیق و سرویس
ب) A312-TP316: برای خطوط نمونه گیری
پ) A312-TP317: برای خطوط حاوی آب دریا با قطر نامی ۱۵۰ و کوچکتر

استاندارد ابعاد و ضخامت لوله:
ANSI B36.10: جهت لوله های جوشی یا بدون درز فولادی (Wrought steel)
ANSI B36.19: جهت لوله های فولادی ضد زنگ (Stainless steel)

استنلس استیل در واقع ترکیب آهن با حداقل ۱۰٫۵ درصد کروم می باشد. در ترکیب استنلس استیل عناصر دیگری نیز مثل نیکل، تیتانیوم، آلومینیوم، مس، نیتروژن، فسفر و سلنیوم نیز با درصد های بسیار کم بکار رفته است. آنچه پیچ و مهره های استنلس استیل ۳۰۴ و ۳۱۶ را از هم متمایز می کند استفاده از عنصر مولیبدنیوم ( مولیبدنیت ) در ترکیب استنلس استیل ۳۱۶ می باشد که مقاومت در برابر خوردگی آن را به میزان قابل توجهی از پیچ و مهره استنلس استیل ۳۰۴ بالاتر می برد. برای درک بهتر تاثیر عناصر در مقاومت در برابر خوردگی در زیر ابتدا مفهوم زنگ زدن را شرح می دهیم

پدیده زنگ زدگی و خوردگی در فلزات چگونه اتفاق می افتد و به چه معناست؟

در علم شیمی فلز به عناصر ستون اول تا سوم جدول تناوبی یعنی عناصری که در لایه ظرفیت خود ۱ تا ۳ الکترون دارند اطلاق می شود. در عوض عناصر نافلزی به عناصر ستون ۴ تا ۸ جدول تناوبی اطلاق می شود. اصولا فلزات به دلیل داشتن الکترون فعال در لایه ظرفیت خود مایل به از دست دادن الکترون و نافلزات به دلیل کو داشتن الکترون مایل به جذب الکترون هستند ( فلزات با از دست دادن الکترون به حالت تعادل که لایه ظرفیت پایینتر است و نا فلزات به جذب الکترون به حالت تعادل که تکمیل لایه ظرفیت و رسیدن به لایه بالاتر است میل دارند). بنابراین زمانیکه فلز و نافلز در طبیعت با یکدیگر ترکیب می شوند که به آن پیوند یونی یا فلزی نیز اطلاق می شود فلز الکترون از دست داده و الکترون از دست رفته فلز جذب نافلز می شود.