تشخیص عفونت Chlamydia trachomatis

 تشخیص عفونت Chlamydia trachomatis

Chlamydia Trachomatis IgA 

Trachoma یک ملتحمه مزمن مزمن است که در اثر عفونت با سویه های کلامیدیال متعلق به به اصطلاح سرووارهای چشمی A ، B ، Ba یا C. در کشورهای توسعه یافته تصور می شود که C. trachomatisserovars D به K علت حدود 50٪ موارد علامت دار باشد. اورتریت غیر اختصاصی در مردان. همچنین با پروستاتیت و اپیدیدیمیت و علت احتمالی ناباروری مردان همراه بوده است. در زنان، هدف اصلی عفونت کلامیدیایی در دستگاه تناسلی تحتانی سلول های اپیتلیال ستونی که کانال غدد درون رحمی را پوشش می دهد، قرار دارد. سرویسیت کلامیدیال توسط سرووارهای D تا K ایجاد می شود ، خصوصاً سرووار E شایع است. عفونت صعودی از دستگاه تناسلی تحتانی ممکن است منجر به بیماری التهابی لگن شود و رحم، لوله‌های فالوپ و ساختارهای لگن مجاور را تحت تأثیر قرار دهد. ناباروری و حاملگی خارج رحمی از عوارض بیماری التهابی کلامیدیال لگن است. تعداد قابل توجهی از مطالعات نشان می دهد که عفونت C. trachomatis مادر در بارداری با زایمان زودرس همراه است. نوزادان مادران آلوده ممکن است مبتلا به ملتحمه ورود به مطالعه شوند. در صورت عدم درمان، تقریباً 20-20٪ از نوزادان دچار ذات الریه پنومونی می شوند.

تشخیص: تشخیص عفونت Chlamydia trachomatis یا با روش های مستقیم (کشت سلول، تشخیص آنتی ژن یا آزمایش های تقویت اسید نوکلئیک) یا تکنیک های سرولوژی انجام می شود. میکرو ایمونوفلورسانس غیرمستقیم استاندارد طلا در بین سنجش های سرولوژیکی در نظر گرفته شده است. اخیراً، آزمایش های ELISA مبتنی بر MOMP (پروتئین اصلی غشایی بیرونی)، یا با استفاده از پپتیدهای مصنوعی یا آنتی ژن بومی، به دلیل سادگی و مناسب بودن بیشتر برای اتوماسیون، به تدریج ایمونوفلورسانس جابجایی شده اند.

درمان: درمان اصلی علیه کلامیدیا به یک درمان مبتنی بر آنتی بیوتیک ها متکی است. ایمنی قابل توجهی در برابر این بیماری پس از عفونت وجود ندارد تا افراد بتوانند در طول زندگی چندین بار به آن مبتلا شوند