پلی استال (پلی اکسی متیلن)

پلی استال یا پلی اکسی متیلنپ Polyacetal Resin پلی استال از جمله پلیمرهای مهندسی است که به علت خواص حرارتی، شیمیایی و الکتریکی و مکانیکی عالی در صنایع مختلف از جمله صنعت الکتریکی و الکترونیکی، صنایع خودرویی و لوازم خانگی مورد استفاده قرار می گیرد. این پلیمر که از جمله قدیمی ترین پلیمرهای مورد استفاده در صنعت است،از نظر اقتصادی جایگزین به صرفه و مناسبی برای فلزات در صنعت است. پلی اکسی متیلن، همچنین به عنوان استال، پلی استال و پلی فرمالدئید شناخته می شود، ترموپلاستیک مهندسی است که در قطعات دقیق مورد استفاده قرار می گیرد و نیاز به سختی بالا، اصطکاک کم و پایداری عالی بعدی دارد. مانند بسیاری از پلیمرهای مصنوعی دیگر، توسط شرکت های شیمیایی مختلف با فرمول های کمی متفاوت تولید میشود. معمولی ترین پلی استال از فرمالدئید تهیه می شود که آن را به نام پلی اکسی متیلن نیز می شناسند. فرمالدئید به کمک آغازگر های آنیونی نظیر تری فنیل فسفین پلیمریزه می شود. این پلیمر برای اولین بار در سال 1956 توسط شرکت دوپونت به صورت تجاری تولید و با نام دل رین به بازار عرضه شد. این ماده به دلیل خصوصیاتی که دارد در مواردی می تواند جایگزین فلزات غیر آهنی شود. پلی استال ها بلورینگی زیادی دارند و درصد بلورینگی آن ها بین 77 تا 80 درصد است. بیشتر رزین های پلی استال دارای افزودنی های گوناگون هستند همچنین برای بهبود مقاومت خزشی و سفتی ممکن است به آن ها از 20 تا 30 درصد الیاف شیشه اضافه کنند. این ماده دارای مقاومت سایش بسیار زیادی است و از استحکام خوبی هم برخوردار است (به همین دلیل به فلزات شباهت دارد)، تحمل حرارتی بالا (در 80 درجه سلسیوس مدت طولانی و در 120 درجه سلسیوس مدت کوتاهی بدون آسیب می مانند)، ضریب اصطکاک پائین، خواص الکتریکی خوب، جذب آب کم، دارای خاصیت الاستیسیته است. شکل زیر ساختار مونومر پلی استال را نشان میدهد.