قِیچی یا بُرک ابزاری است که به وسیله آن پارچه، کاغذ، مو و اشیاء دیگر را میبرند و دارای دو شاخه بُرنده است که از وسط به یکدیگر وصل شدهاند.
قِیچییا بُرک ابزاری است که به وسیله آنپارچه،کاغذ،موو اشیاء دیگر را میبرند و دارای دو شاخه بُرنده است که از وسط به یکدیگر وصل شدهاند. قیچی معمولاً ابزاری آهنی و مرکب از دوتیغهبُرنده است که به واسطهمیخیاپیچیآن دو تیغه روی هم قرار میگیرند و هر چیز جامدی را به کمک آن میبرند.قیچی از ترکیب دو نوعماشین سادهیعنیگوهواهرمتشکیل میشود.نامهای اصیل فارسی آندوکارد،گازوناخنپیرایبوده که مدِتی با نام عربی مقراض و در دورهٔ جدید در ایران با نامترکیقیچی (در اصل قیچا) نامیده میشود. البته برخی ریشهٔ این واژه را قیچین یعنی ابزاری که قی شمع را میچیند دانستهاند.امروزه به خاطر کاربرد روستایی آن، واژهٔ دوکارد تنها برای اشاره به قیچی پشمچین بهکار میرود.در اصطلاح خیاطان خردهپارچههایی را که خیاط پس از بُرش لباس از پارچه جدا میکند و دیگر قابل استفاده نیست دَمقیچی مینامند. حالت فعلی از نامواژه قیچی به کمک فعلهای کردن و زدن درست میشود.در کل قیچی یکی از پرکارترین وسایل در زندگی روزمره ماست. قیچیهای خانگی: این نوع قیچیها تیغههایی با طول کوچکتر از ۱۵ سانتیمتر دارند و دستههای آنها نیز همین اندازهاست و جاانگشتیهای تقریباًهمپهنا دارد. قیچیهایسلمانیوآشپزخانهاز این نوع هستند. قیچیهای کار: این نوع قیچیها تیغههایی بلندتر از ۱۵ سانتیمتر دارند و معمولاً سوراخ جاانگشتی یکی از دستههای آنها گشادتر است و برای چند انگشت جا دارد در حالیکه دستهٔ دیگر آنها سوراخی یکانگشتی دارد. قیچیهایباغبانیو صنعتی (آهنبری) از این نوع هستند.